Rushmore (Wes Anderson) =4
Bu filmlerle hiç görülmemiş bir espri tarzıyla tanışmış olduk. Aynı zamanda kendini belli eden bir sinema anlayışıyla da... Tarantinesk etiketi bir Tarantino sinemasını referans ediyorsa, Andersonesk bir kullanım da farz aslında. Çünkü sadece bu iki film (ve kısa filmi de eklersek) Wes Anderson'ın kendine has bir sinema dili yarattığını göstermeye yetti. Sinemaya Godard, Coenler veya Trier gibi yaklaşmayan; görünürde bir gramer-bozucu olmayan, ama sinemanın trükleriyle içten içe oynayan, ona alan açan, zaman zaman onu yok eden ama sonra tekrar ona rol veren, bambaşka bir dil bu. Wes Anderson'ın yaptığını yapan başka birini -en azından ben- henüz görmedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder