Woody Allen’ın kamerası film boyunca hiç rahat durmuyor. Kıpır kıpır, dinamik, bir orada bir burada, son derece ‘geveze’ bir kamera bu… Film de hiç durmuyor. Sürekli bir aksiyon mevcut. Karakterler de hiç durmuyor. Kadını erkeği, fark etmeden sürekli konuşuyorlar. Allen, bu hengame arasında basit bir ana fikir söyleyip (“evlilik dediğin elbet bir gün duvara toslar”) kaçak güreşmeyecek kadar zeki biri, ama tam da zekasına kurban giden bir dahi kendisi. Hikayeler arasında akıcı şekilde gidip gelmek, kadın-erkek ilişkilerine klişeye düşmeksizin (hele kendinden intihal yapmadan) taze bir bakış atabilmek o kadar zor ve maharetli işler ki… Allen burada da –yine kendini çarmıha gerip- yapmayı başarıyor bunu, ama her zamanki haliyle; yani kırıp dökerek…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder