Sinemada iş kesişen hayatlara ve çoklu karakterlere gelince akan sular duruyor. Magnolia'nın bu kadar çok sevilmesinin başlıca nedeni buysa bir diğeri izleyicisini duygusal anlamda yakalayıp onu bir güzel sarstıktan ve hepsi 'sorunlu' karakterleriyle özdeşleştirdikten sonra onu evine arınmış ve mutlu göndermesi. Oysa, diyelim, akıllı çocuk Stanley'nin babası böyle davranmaya devam ederse gelecekte Donnie olacağını bilmeyenimiz var mı? Geçmişin peşimizi bırakmadığının; hepimizin ihanet, pişmanklık, yalnızlıkla birbirine bağlı olduğunun söylendiği bu dünya, tüm afra tafrasına, Anderson'ın yönetmenlikteki gösterisine rağmen, gerçeklikten uzak bir çocuksulukla sonlanıyor. Ayrıca: birbirimize bağlı olmasaydık tüm sorunlarımız yok mu olacaktı? Nedir bu 'bağlılık' düşkünlüğü çözemedim doğrusu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder