Jenny Lumet’in senaryosu inanılmaz. Bağımlı genç bir kızın ve çocuklarını bir kaza sonucu yitirmiş bir ailenin (anne baba ayrılmış) hikâyesini Lumet, bu ana temalar üzerine kurmuyor; daha doğrusu hikâyeyi Rachel’ın evlenmesi üzerine inşa ederek, bu merkezin çevresine istediği gibi ve abartıya kaçmadan temaları serpiştiriyor. Bu kadar dramatik ve istismara teşne bir olay örgüsünü Jonathan Demme’nin aktüel kamera tercihi normalize ediyor, sıradanlaştırıyor ve bir bakıma izlediklerimiz sıradanlaştığı ölçüde daha da etkileyici hale geliyor. Oyunculukların ve mizansenin müthiş olduğu film bir senarist-yönetmen şovu adeta…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder