Filmin ortalarında bir yerde, adamla çocuk hayattaki nefret ettikleri yığınla şeyi sayarken, içimizde filmin boyut değiştireceğine dair bir umut beliriyor. Oysa oralara zerre girmek istemiyor Goldhwait. Onun derdi, toplumun kokuştuğu, bir çok değerin kaybolduğu ve insanların artık birbirine yabancılaştığı bu (Amerikan) toplumu eleştirmek. Bu tek yönlü ve kategorik eleştirinin varacağı nokta ise kabaca cahillik ve muhafazakârlık oluyor. Filmin mesajına katılsanız bile bu böyle. Goldhwait’in en büyük hatası, hikayesinin derinlik barındırmaması ve kolaya kaçması. Ders alması gereken ve denediğini mükemmelen gerçekleştirmiş iki filmse şunlar: “Natural Born Killers” ve “Dogville.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder