Hemen her yerde Child’s Pose’un belgesel gibi olduğu söyleniyor. Oysa mesele belgesel gibi olması değil, belgesel gibi olurken karakterlerine son derece mesafeli yaklaşmayı başarması. Çocuğunun işlediği suçu örtbas etmek için elinden geleni yapan anne karakterini izlerken, Netzer izleyicisinden anneye isteyerek olumsuz yaklaşılmasını istemiyor örneğin. Bu çocuğunu çok seven rüşvet veren kadın motifi, başlı başına dinamik bir unsur. Başlarda burun kıvırdığımız trafik kazasına neden olan evlat, sonlara doğru hislerini belli edince filmin karakterler konusunda ne kadar sağlam bir temel kurduğunu görüyorsunuz. Herkeste biraz suç var, herkes bir hatanın içinde, herkes biraz pişman… “Doğru nerede”, “ne yapılırsa bunlar düzelir?” gibi sorular boşlukta asılı kalıyor ve izleyici gayet etkili finalle kendi fikirleriyle baş başa kalıyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder