Catherine Breillat’nın kadın erkek ilişkileri ve bizzat kadın üzerine söyleyeceği çok şeyi var, belli. Hatta o kadar çok ki söyleyecekleri, dediklerini birbirine karıştırıyor, ne dediğini unutuyor, bazen dediklerini çok da umursamıyor, sadece konuşuyor… Bunlar insanın kendiyle konuşması gibi, derdini kendi kendine anlatması gibi cereyan ediyor Breillat’nın filmlerinde. ‘Anatomy of Hell’ bu anlardan bolca barındırıyor. Hayatın anlamsızlığı, kadın bedeni, sahip olma, iktidar gibi temaların bir görünüp bir kaybolduğu filmin en kötü özelliği film olamaması. Breillat’nın bu yaptığına kısaca ‘fikir saçılması’, hadi onun sevdiği dilden söyleyelim, bir ‘fikir boşalması’ diyebiliriz. Elimizde sinema namına hiçbir şey bulunmuyor oluşunu takmasak da ‘lecture’ şeklinde sayıklanan fikirlerin bir orijinalliği de bulunmuyor. “O zaman Breillat ne yapıyor?” diye soracak olursanız aslında “kadınlık yapıyor”. Belki amacı da budur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder