Neden edebiyatçılar hayattan elini ayağını çekip ayyaş olurlar? Neden bu adamların edebiyattan tek anladığı, durduk yere kitaplardan alıntı yapmak ve sonra o alıntının nerden olduğunu bilmektir? Neden bu adamlar kitap yazmaya karar verip hayattan elini eteğini çekerler, cool cool depresif olurlar, içerler, orada burada hayat umurlarında olmadan takılırlar? Böyle midir gerçekten? Değildir elbette. İnsanlar kafalarında bir 'berduş ama aynı zamanda ermiş edebiyatçı' arketipi yaratıp onun üzerini hayalleriyle dolduruyorlar. Bu filmi John Steinbeck romanlarına benzediğini iddia ettikleri için izlemiştim. Lakin bırakın o romanlara benzemeyi yakınından bile geçemiyor. Uzak durun, zamanınıza yazık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder