Alın işte, bir başka başyapıt. Neden artık bu kadar güzel bir korku filmi göremez olduk acaba? Tobe Hopper'ın tek yaptığı olaya soğuk kanlılıkla yaklaşmak. Karakterlerine en ufak bir sempati beslemiyor. Onlara ne "iyi" ne de "kötü" dedirttiriyor. Adeta bir belgesel çekiyor, hatta belgesel bile değil, nerdeyse bir "gizli kamera çekimi". Bugün karakterler katil tarafından öldürülürken adeta gözümüzün içine bakıyorlar, yani izleyiciden 'sempatik bir acıma' bekleme telaşındalar. Oysa bu filmde karakterler biz göz açıp kapayana kadar höt diye bir balyoz darbesiyle ölüveriyorlar. Muazzam akşam yemeği ve finaldeki derisuratın elektrikli testereyle dans ettiği sahneler tam bir klasik. Muazzam bir film ve muazzam bir yönetmenlik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder