Duncan Jones, 2001’deki gibi hayatın anlamını arayan, felsefi bir film çekme peşinde değil; ama en az 2001 kadar dingin, sakin, usul usul ilerleyen bir film çektiği de kesin. Tek bir karakterle, altı üstü tek bir mekanda geçen ve izleyicisini sıkıntıdan patlatma pahasına bu riski göze almış olan Jones, filmin bir müddet sonra rengini belli etmesiyle bizi şaşkına çevirmeyi başarıyor. Filme sinmiş tedirginlik ve merak duygusu, az sonra yerini hafif ısıtılmış bir gerilime ve karaktere duyulan derin sempatiye bırakıyor. Tüm bunlar olurken, müthiş mütevazi ve alttan bir mesaj da alıyoruz, Sam, programlanacağını söyleyen robota “biz programlanmayız” diyor. “Biz insanız.” İnsanı insan yapan şey, kimlik, aidiyet ve bellek üzerine düşünmemizi sağlayan mütevazi bir başyapıt denilebilir Moon için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder