Woody Allen derin derin sinema üzerine düşünen biri değil. Düşünceleri ve fikirleri sinemanın bizzat kendisinden yola çıkmıyor; kendiliğinden, Woody Allen'ın kendinden yola çıkıyor ve sonra sinemanın kendisiyle yoğruluyor. Birçok iyi yönetmenin aksine, sinema onun için bir "yaşam kaynağı". Örneğin sinemadan başka bir şey bilmeyen ve sinemayı elinden alsanız iki çift laf edemeyecek olan Tarantino için bile, sinema yaşam kaynağı değil, o yaşamın sadece tezahürü. Oysa Allen, nerdeyse nefes alır gibi film çekiyor ve bu filmlerin hemen hemen çoğu vasat olmakla vasatın altında olmak arasında gidip gelen filmler. Çünkü sinemayı "iyi film çekmek" olarak gören biri değil Allen, sadece nefes alıp verilen bir yer onun için sinema. Haliyle, film olarak izlediğimiz hemen her "şey", aslında bizzat onun yaşam fragmanlarına eşit. Böylece bu filmin anlamı da daha da artmış oluyor. Kendi geçmişi ve gelişimiyle ilgili kendini acımasızca yargılayabilen ve bu sefer bunu gerçek bir sinema diliyle yapmayı başaran ve filminin sonunda olduğu gibi alkışı hak eden bir Woody Allen var ortada. Kötü filmlerini Allen'ın "eskizleri" olarak, iyi filmlerini de "gerçek eserleri" olarak görmek, biz izleyenlerin yapması gereken şey olmalı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder